Ik ben Halinka, en samen met mijn ouders en broertje, zorg ik voor mijn trouwe viervoeter Misiu. Het begon allemaal met het volgende mailtje aan Marja:
“Vanaf mijn geboorte tot aan mijn derde levensjaar hebben wij een hondje gehad, Asia. Dit was mijn beste vriendinnetje. Ik ging nergens heen zonder haar en zij ging nergens heen zonder mij. Helaas bleek ik allergisch en astmatisch te zijn en konden we haar niet houden. Wel hebben we haar nog de rest van haar leven gevolgd en ervoor gezorgd dat ze een goed thuis had. Foto’s en jaarlijkse bezoekjes, tot het moment dat ze helaas is overleden. Nu een aantal jaren verder zijn we op zoek naar een nieuw hondje. We zouden ontzettend graag in aanmerking komen voor een pup uit het nestje van Fata en Rave. Hiermee zou er voor ons een lang gekoesterde droom in vervulling gaan “.
Zo kwam het dat we in aanmerking kwamen voor een pup uit het nestje van Fata en Rave. Mijn vader zei nog zo en dit zal ik nooit meer vergeten: “ik wil geen witte hond en ook geen grote hond”. Met het zien van Fata (een grote, witte hond) was hij, net als ik, op slag verliefd. Dat karakter!! Kleur en formaat deden er niet meer toe. Een prachtig, maar ook een heel spannend moment voor mij, vanwege mijn allergie en astma. Met een half uurtje bleek alles gelukkig nog steeds heel goed te gaan! Voor ons was het duidelijk, en voor Marja gelukkig ook, er zou een pupje onze kant opkomen.
Al tijdens de puppyparty viel pupje grijs, onze Misiu, mij en mijn ouders op. Hij bleef maar op mij afkomen. Klein als dat hij was; in de aanval, ondeugend en heerlijk pittig. Dat is waar ik Marja om heb gevraagd; een lieve, rustige hond (wens van mijn vader), met karakter! Toen uiteindelijk het moment daar was en wij onze Misiu konden ophalen op Koningsdag, gaf Marja aan dat we een hondje hadden gekregen met een gemiddeld karakter. Mijn eerste gedachte was: “niks aan dit hondje is gemiddeld”.
Deze gedachte bleek te kloppen. Misiu is alles behalve gemiddeld. Aan zijn loopje zie je het al, heerlijk eigenzinnig! Mijn ouders grappen altijd: “zo baas, zo hond” en “precies jij, toen je klein was”. We genieten volop van onze trouwe viervoeter. Er is altijd iemand die op je wacht, iemand die je aandacht wil. Wanneer hij net wakker is, komt hij vaak naar me toe en gaat naast me staan. Dan wil Misiu dat ik hem bij me op de bank til. Hij komt dan heerlijk bij me liggen en samen genieten we van het moment. Wanneer mijn ouders van huis gaan, ligt Misiu net zo lang in de vensterbank of bij de deur te wachten, totdat ze weer thuis komen. Mijn vader zie je bijna niet meer lopen of autorijden zonder Misiu, zijn trouwe compagnon. Samen met mijn moeder leest Misiu de krant. Eerst flink wat aandacht voor Misiu, en dan kan zij rustig de krant lezen, met hem aan haar voeten. Mijn broertje mag bij thuiskomst pas rustig zijn tv-series kijken, na een uitgebreide knuffel- en speelsessie.
De warmte, gezelligheid en het plezier dat Misiu ons iedere dag brengt… we willen en kunnen ons geen leven zonder onze trouwe viervoeter voorstellen. Een lang gekoesterde droom die is uitgekomen.
Halinka, Zwolle, november 2015