Ik ben Gerda en woon samen met Simmie in het mooie Drachten.
Bijna 2 jaar geleden zijn we gaan nadenken over het nemen van een hond. Hoe leuk dat is.
Beide zijn we met honden opgegroeid.
Mijn zoon, inmiddels een volwassen man met eigen gezin, heeft Astma. Het was dus een vereiste dat het een hond moest zijn waar hij tegen zou kunnen. Ik wil toch wel graag dat hij langer dan 3 minuten hier thuis kan zijn.
Google is your best friend dus ik zoeken op het www. Kwam ik uit bij de Australian Labradoodle. En na verder speurwerk kwam ik erachter dat er hier in Friesland een fokker zit. Heb via de mail contact gelegd met Marja en na een paar mailtjes een afspraak gemaakt.
Vanaf de 1e ontmoeting waren we verkocht. Wij zouden gaan voor een pup van Fata. Fata moest nog voor haar keuring en dus was het wachten begonnen.
In tussentijd had ik geregeld contact met Marja. Onze dorpen grenzen zowat aan elkaar. Het was dan ook makkelijk over en weer een bakkie bij elkaar te doen. Op zo’n thee-leut moment vertelde ze me dat ze 2 honden uit Australie over ging laten komen en dat ze voor het reutje een gastgezin zocht. Met z’n 3en hebben we dit besproken en hebben we gezegd er open voor te staan.
18 augustus 2010. Marja en Manja zijn naar Schiphol om beide honden op te halen. Na lang wachten kreeg ik het smsje “we hebben ze” !! ’s Avonds zijn Simmie en ik naar het buur-dorp gegaan en de nieuwe honden bewonderd. Wat zijn ze mooi en zacht en lief!
Simmie, die eigenlijk een standaard maat wou.. ging toch overstag toen hij Rave zag.
19 augustus 2010 hebben we Rave opgehaald en verwelkomt in ons huis.
Mijn zoon, die bij wijze van spreken bij het zien van een hond al allergisch reageerde, kan Rave aaien, met hem spelen. Een openbaring is dat!
Onze 2 kleinkindjes zijn gek met Rave, en hij met hen. Hij is heel erg lief naar ze. Ze kunnen van alles doen, hij vind het allemaal goed.
Kortom.. voor ons is Rave dé ideale hond. Een fijne bijkomstigheid is ook dat hij niet verhaard. Dus een “onze hond mag niet op de bank “ gaat niet meer op.. het is nu “ach laat hem maar, hij verhaard toch niet”.
Marja, (die ik inmiddels mijn vriendin noem..) bedankt voor het vertrouwen dat je ons geeft om voor Rave te mogen zorgen. Dit doen we met liefde en we zijn heel blij met hem.
