Djinta

Djinta, geboren op 8 april 2013. Moeder Gente ( tot groot verdriet overleden op 31-07-2013) en vader Dutchdoodles Dutch uitgegroeid tot een volwaardige hulphond, mijn maatje en grote hulp.

Het begon allemaal zo, na eerst Marja telefonisch gesproken te hebben:

Beste mevrouw Hoogendam,

Allereerst hoop ik dat de bevalling van Gente goed verloopt! Toch spannend allemaal.

We hebben elkaar vorige week telefonisch besproken en ik heb u, zoals afgesproken, dezelfde dag nog gemaild met persoonlijke informatie. Nu vraag ik me af of u mijn email wel ontvangen heeft.

Ik wil u niet direct storen ivm met eventuele drukke werkzaamheden omdat er inmiddels een nestje kleintjes is en mogelijk Gente inmiddels ook is bevallen.

Er zou mogelijk nog 1 puppie niet gereserveerd zijn.

Ik wil zo enorm graag.

Ik hoop dat u deze mail ontvangt en als u mijn vorige mail niet heeft ontvangen laat mij dat aub weten dan stuur ik deze mail opnieuw.

Dat volgen op facebook ben ik dan ook gaan doen, tot op de dag van vandaag ;-) De enorme blijdschap dat de puppy’s geboren waren, kan Marja vast nog herinneren, zo hard heb ik ‘getoeterd’ door de telefoon, een enorme blijdschap. Na 7 weken intens meegeleefd te hebben eindelijk, na de gedragstest van de puppy’s, het verlossend woord, er is een puppy dat geschikt is om hulphond te worden. Na één week mocht ik mijn hondje, Djinta, komen halen. Ik hoef de lezers niet uit te leggen wat een blijdschap dan gevoeld wordt. Hulphondje in wording heeft aan een stuk gejankt, gepiept en was niet stil te krijgen vanaf Drachtstercompagnie tot Midden Limburg. Toch de nodige uurtjes rijden. Gelukkig eenmaal thuis was hij snel gewend. Vanaf zijn 8 weken ben ik begonnen met trainen. Gelukkig goedkeuring gekregen dat ik puppycoach van mijn eigen hond mocht zijn in zijn eerste levensjaar. In zijn eerste levensjaar heb ik alle cursussen gevolgd via een hondenschool die ook cursussen gaf aan de puppy coachen van Martin Gaus Geleide – en Hulphondenschool.

Drie tot vijf keer per dag werd geoefend. Rustig opbouwend, altijd positief belonen, goed kijken wat Djinta aankon, het gedrag van Djinta leren lezen, ik moest oppassen om niet te veel van hem te verlangen, geduld, geduld, geduld. Wat betekent gapen eigenlijk bij een hond, wegkijken, uitschudden, hoe reageert hij op een diversiteit van situaties enzevoorts. We kregen zo’n goede band. Helaas werd Djinta met vijf maanden aangevallen door een andere hond. Djinta was aangelijnd, andere hond niet. Toen hij een half jaar was kreeg ik een speciaal dekje en konden we gaan oefenen onder andere in winkelcentra en bij scholen. Wat was het toch moeilijk. Alle mensen die ik met Djinta tegenkwam wilde Djinta aaien ondanks dat hij zijn dekje aanhad en er met grote letters op staat: niet afleiden.

Ook zijn trauma van een aanvallende hond moest weggetraind worden. Na veel oefenen en wederom geduld, geduld, geduld veranderde Djinta van een stuiterende, laat zindelijk wordende puber  stabiele rustige hond.

Nadat Djinta een jaar was geworden, ben ik samen met een hondentrainster van de  Martin Gaus Geleide – en Hulphondenschool Djinta verder gaan opleiden voor de specifieke hulphonden taken die hij voor mij moet gaan doen.

Door het vele oefenen heb ik ook veel geleerd over mezelf. Djinta en eigenlijk iedere hond reageert op datgeen aangeven wordt, de sfeer en de omstandigheden. Een hond doet het nooit fout. Krijgt het fout aangeleerd.

Inmiddels is Djinta 2 jaar en acht maanden en een volwaardige hulphond. Naast zijn enorm lief vriendelijk karakter helpt hij heel goed. Djinta opent en sluit de deuren. Hij raapt alles op dat ik laat vallen, van plastic, papieren en ijzeren voorwerpen en geeft dat netjes aan mij. Hij transporteert spullen, sluit de vaatwasser en keukenlades. Doet spullen in – en uit de rollator. Wat ik aanwijs met een targetstok dat geeft hij mij. Helpt mij met aankleden en uitkleden. Jas aan – en uit doen. Bed afhalen en ga zo maar door.

Naast veel hulp, geeft Djinta ook veel hondvriendschap en gezelligheid, we gaan samen veel op pad.Waar ik ben is Djinta en andersom ook.

Net zoals alle AustralianLabradoodles steelt hij vaak de show en geeft hij aanleiding tot een praatje. Het enige dat Djinta niet kan is alleen blijven. Dat heb ik niet goed opgepakt. Dus als hij echt, echt, echt niet mee kan dan wordt oppas geregeld en dan ook nog zo dat hij niet ziet dat ik wegga want anders piept, huilt en jankt hij zo intens verdrietig…..net zoals zijn eerste autorit naar Midden Limburg J